Een waardige opvolger schrijven van zijn weergaloze debuut De eenzaamheid van de priemgetallen. Paolo Giordano moet het als een onmogelijke opgave hebben ervaren. Het is hem dan ook niet helemaal gelukt. Geeft niet.
Giordano beschrijft op indringende wijze het leven van een aantal Italiaanse soldaten op missie in Afghanistan. Het lijken stereotypen: de maagd, de macho, de drugsverslaafde, de gigolo en ook de vrouwelijke soldaat. Maar de auteur geeft ze een geloofwaardig smoelwerk door er een interessante psychoanalyse op los te laten.
Ruim over de helft van deze roman begint het gedonder, wanneer een konvooi onder zwaar vijandelijk vuur komt te liggen. Wie heeft de tegenwoordigheid van geest om het juiste te doen? Ook dit deel van de roman komt natuurgetrouw over. Giordano heeft zijn huiswerk gedaan.
De laatste vijftig pagina’s heeft de auteur gereserveerd voor een rommelige nabeschouwing. Hoe vergaat het de soldaten na de missie? Wat hebben ze er geestelijk en lichamelijk aan overgehouden? De helder opgezette structuur maakt plaats voor een paar laatste hoofdstukken die als los zand van de bladzijden afglijden. Da’s jammer.
Uitgeverij: De Bezige Bij © 2013
Oorspronkelijke titel: Il corpo umano © 2012